Bir önceki sayıdaki yazımın kısa bir özeti ile başlayayım anlatımıma… “Gidip Avrupa’nın ünlü Diskjokeyleri ile konuşalım. Onlar da geride bırakacağımız 1978 yılı içindeki en sevdikleri parçayı TRT-3 dinleyicilerine armağan etsinler” fikriyle yola çıkmıştık. Sebla Özveren Almanya’ya, Nejat Çetinok Fransa’ya, ben de Hollanda ve İngiltere’ye gidecektim. Geçen sayı Hollanda serüvenimi anlatmıştım. Şimdi sıra İngiltere’de… Avrupa’nın en ünlü DJ’lerinin bulunduğu BBC’ye gidecektim. İlginçtir, askerden döndükten sonra 1975’te İzmir Televizyonunun ilk yarışma programı “Kim Kim”i sunarken, sevgili dostum Bektaş Türk Hey dergisi adına benimle bir röportaj yapmıştı. Ben de o tarihte “Avrupa’lı DJ’lerle röportaj yapmak istiyorum” demiştim. (DJ 1)
İşte, hayalim gerçekleşiyordu. BBC’nin kapısına gidip TRT’den getirdiğim yazıyı yetki kişilere gösterdiğimde, beni hemen radyonun müzik yayınlarından sorumlu görevlisine götürdüler. Kısa bir söyleşimiz oldu kahvelerimizi içerken. Ona yaptığımız programı ve bunun içinde benim ne yapacağımı, ayrıca meslektaşlarımdan ne istediğimi anlattım. Benden kısa bir izin istedi. Günlük yayın çizelgesine baktı ve “Bugün 3, yarın da 4 arkadaşımızla bu işi halledebiliriz” dedi. “Size bir stüdyo ve teknisyen vereceğim. Kayıtlarınızı orada yaparsınız” diye de ekledi. Bende kalp Selanik! Nasıl atıyor bilemezsiniz? Merak ya, soracağım. “Kimlerle görüşebileceğim?” diye sorunca sayıveriyor 7 ismi. Bir tanesi benim için çok önemli. Çocukluğumdan o yana BBC Radyo’da dinlediğim Tony Blackburn! Onunla görüşmemiz bir gün sonra. Haaa, aynı gün bir tanıdık daha var. 1977 yılında Türkiye, Eurovision Şarkı Yarışması’na katılmamış ama TRT beni (radyo) ve Bülend Özveren’i (televizyon) anlatımı için Londra’ya yollamıştı. (zengin ve ileri görüşlü yollarımız!) Fransa’dan Marie Myriam “L’oiseau et l’enfant” adlı parçayla birinciliği kazanmıştı. Ben yarışma bittikten sonra bir haftalık yıllık iznimi alarak, hem kenti gezip tiyatro ve sinemalara gitmek, hem de BBC’deki meslektaşlarımla tanışma fırsatını yaratmıştım kendime. Bu bağlamda o sırada BBC’de sabah programları yapan (09.00-11.00) Simon Bates adlı dostumla birlikte olup onun programına konuk olmuştum. (Bir başka yazımda da 1982’de yine Eurovision’u sunmak için gittiğimde, onunla yayında “Geceyarısı Ekspresi” üzerine yaptığımız konuşmayı anlatırım)
Neyse, fazla uzatmadan heyecanlı anlara geçelim. Yönetici (inanın adını hatırlamıyorum) bana söz verdiği gibi, hem stüdyoyu ayarladı, hem de teknisyeni… İlk konuğum Alan Freeman oldu, (A.F 1) kısa bir aradan sonra gür sakalları ile Dave Lee Travis(D.L.T. 2) stüdyoya geldi. Her ikisine de geride bırakmakta olduğumuz yılın ‘onlar için’ 1 numaralı plağını sordum ve TRT-3 dinleyicileri için çalmaları sağladım. Öğle yemeği arasından sonra günün son konuğu, kendi programına başlamadan önce Paul Gambaccini geldi stüdyoya. (P.G 3) Bugün bile çok matrak, çok esprili bir adam olduğunu anımsıyorum. Galiba iki buçuk sularıydı. İlk günkü işimiz bitmişti. Genç teknisyen dostumuzdan ayrılıp bir gün sonraya randevulaştık. Hiç unutmuyorum, ayaklarım yere değmiyordu herhalde dışarı çıktığımda. Görevimin nerdeyse yarısını bitirmiştim. Fırladım Londra sokaklarına – dışarda kahredici bir yağmur yağıyordu – (Hah hah ha), bir süre başıboş dolaştım, sonra kendime güzel bir film ikram ettim.
Bir gün sonra yine ayarlanan stüdyomdaydım. Birçok kişiyi tanıyordum artık koridorlarda. Bir süre sonra ilk konuğum Gary Davies katıldı bize. (G.D. 4) O da sempatik bir çocuktu. “Ben Simon’dan sonra giriyorum yayına ama önce sana geldim” dedi. Onunla işimiz bitince teknisyen arkadaş Paul Burnett’e telefon etti. Bana da “İşiniz bitince, ben odamdayım. Arayın hemen gelirim” dediğini söyledi. Çok sevindim tabii… Bu arada anların meslek disiplinlerine de hayran kaldım. Paul da geldi. (P.B. 5) Onunla bir hayli sohbet ettik. Saat 11.00’de yayından çıkacak Simon’ı bekliyorduk. Simon Bates yayınını bitirdikten 7-8 dakika sonra stüdyomuza geldi. (S.B. 6) Beni hatırladı, aynı yılki buluşmamızdan. Olayımızı ona da aktardım. Çok mutlu oldu. “Neyse, desenize sesimizi bir de Türkiye’ye duyuracağız” diyerek sevincini belli etti. Hiç unutmuyorum, yılın parçası olarak Hot Chocolate grubundan “So You Win Again” parçasını çaldı. İşimiz bitince “Hadi” dedi, sana BBC tesislerinde bir yemek ısmarlayayım. Birlikte yemeğimizi yedikten sonra, vedalaştık bir kaz daha görüşme umuduyla…
Son konuğuma gelmişti sıra. Tony Blackburn saat 14.00’te, tam söz verdiği saatte geldi. (T.B. 7) İşte Tony karşımdaydı. Kalbimin deliler gibi attığına dair bahse girebilirim. Merhabalaştık. Kendisine olan hayranlığımı önce anlattım. Sonra da stüdyoda yapacağımızı… Onun 1 numaralı parçasını da unutmadım. Talking Heads’den “PsychoKiller”ı çalmıştı bizlere. “TRT-3 için çalıyorum diyerek”… Bu anonsu tün DJ’lerden hem de Türkçe almıştım. Benim ona ilgimi görünce, “Gel istersen bir kahve içelim odamda” diyerek beni davet etti. Ben de o saate kadar kaydettiğimiz 7 meslektaşımın seslerini bir banda toplayarak yanıma aldım, teknisyen arkadaşa teşekkür ettim ve onun odasına gitti. Sorunca, bana kısaca kendi yaşam öyküsünü anlattı. Bir pratisyen doktor baba ve hemşire bir annenin oğluydu. Çok kısa bir şarkıcılık denemesinden sonra korsan radyo yayını yapan Radio Carolina’da 1964 yılında çalışmaya başladığını, oradan da Radio 1’e geçtiğini söyledi. Bu arada Televizyon’da da “Top of ThePops”ın sunuculuğunu yapıyordu.
Radyodaki öğleden sonra programına yeni başlamıştı (1967 Kasım) Daha anlatacağı çok şey vardı ama bana Türkiye, radyoda çaldığımız parçalar ve türleri hakkında sorular sordu. Ben yaptığım programlardan söz ederken “Soul Dünyasından” adlı yapımımı söyleyince, çok şaşırdı ve “Biliyor musun, ben de Radio 1’de önce Pop müzik, daha sonra da Soul müzik programları yaptım. Diana Ross’un “I’m Still Waiting” adlı parçasını 1 numaraya yükseltmiştim” diye ekledi gülerek. Benden 5 yaş büyük, hayranı olduğum meslektaşımın yanından ayrılmadan önce, deneyimi nedeniyle son bir soru sordum. “Tony” dedim. “Ben yıllardır radyo ve ayrıca senin gibi televizyon programları sunuyorum. Ne zaman radyodaki program sinyalim, ya da televizyonda sahne amirinin ‘son, üç, iki, bir’ diye geri sayımı oluyor, benim de kalbim neredeyse ağzıma geliyor. Ne dersin?”
Değerli okurlarım, Tony Blackburn’ün söyledikleri bugün hala kulaklarımda… “Bak dostum, O HEYECANI DUYMADIĞIN AN MESLEĞİ BIRAK!”
Sonunda, üç arkadaş, dört değişik ülkeden getirdiğimiz DJ sunumları ve o yılın en gözde parçalarından oluşan programımızla hayli ilgi topladık. (YAYIN 1)
