HALE GÖKALPSEZER
Hayal Atölyesi Düşler Kumpanyası
Çocuk eğitiminde “sanat” fark yaratır. Çocuğun bu sayede nasıl evrildiğine sabır isteyen bir zaman içinde, yüzünüzde huzurlu bir gülümseme ile tanık olursunuz. Ancak bu gelişim, en kıymetli varlığınızı doğru bir alan ve eğitim ortamı bırakmanız ve onu neden sanat eğitimine yönlendirdiğinizi kendinizce doğru açıklamanızla doğrudan bağlantılıdır.
Neden sanatla uğraşmalı çocuklarımız? Bizler neden “sanata evet” gibi bir söylemle farkındalık yaratmaya uğraşıyoruz? Bu cümlenin alt metnini hiç düşündük mü? Kimse sanata hayır demiyor, doğru ama neden “evet” dediğimizi bir cümleyle kendimize ifade edebiliyor muyuz? İşte, çocuklarımızın gözlerinin içine bakarak bu cümleyi kurabilmek, tüm döngünün başlangıcı…
Hiçbir çocuk geçmişte ebeveynleri enstrüman çalamadığı için piyanonun başında sıkıcı saatler geçirmemeli. Siz hayatınızda bir klasik müzik konserine gitmemişseniz ya da arabanızda bu ve benzeri müzikleri hiç dinlemiyorsanız onun kendiliğinden çok sesli müziğe aşina olmasını mı bekliyorsunuz?
Tüm arkadaşları pek çok kursa gidiyor diye bale kursunda olmamalı; bir kez sizinle beraber Billy Eliot’ı ya da Ballerina’yı seyretmiş olmalı sizinle…
Herşey çocuğunuzla geçirdiğiniz nitelikli zaman ve keyifli saatlerde saklı. Yani sizin hayatın anlarını farketme ve anda kalma, anı estetize etme becerinizde gizli. Şöyle bir düşündüğümde, gözümün önünden en az yapılabilecek 5-6 faaliyet kayıp gitti bile…
Halbuki bilir misiniz, bütün çocuklar sanatçı doğar ve en güzel resimleri de onlar yapar, bilir… “Sorun ne kadar sanatçı kalacaklarıdır” der Picasso… Yani her şey önce sizin ne kadar doğru baktığınızla ilgilidir.
Çocuğun uğraş verdiği iş, sizin çok da önemsemediğiniz, “aman eğlensin, boş kalmasın” dediğiniz bir şeyse inanın bu sadece vakit kaybı… Size yaşanmış bir anektot: TOBAV’da bir yıl sonu gösterisi, enstrüman piyano. Tüm çocuklar çok heyecanlı, sahnenin ve salonun düzeni için teftişteyim. Baktım ön sırada bir anne, kucağında en fazla altı aylık bir bebek; annesi tarafından ablasını izlemek için getirilmiş. Yanına gidip kibarca, bebeğin çok küçük olduğunu, bu anla ilgili bir şey kalmayacağını, ancak ağlarsa o canlı performans sırasında ablası için kötü bir anı olacağını, bu yüzden en arkada oturmaları ve gerektiğinde en kısa yoldan dışarı çıkabileceklerini, aslında bu yaşta bir bebeğin konsere getirilmemesi gerektiğini anlattım. Yanlarında oturan baba çok sinirlendi… Kim olduğumu sordu ve bunun çok önemli bir şey olmadığını söyledi. Ayrıntıları aktarmayacağım ama kısaca şöyle cevap verdim: “Buradaki tek çocuk sizin kızınız değil. Ayrıca buradaki küçük yürekler bizim için çok önemli.” Gerisini sizin tamamlamanızı istiyorum.
O gün çocuğunun konseri biten veli ne yazık ki bir diğeri sahnedeyken çocuklarını alıp gitme becerisini de gösterdi. Bu olaydan sonra pek çok önlem aldık. Ama ne kadar başarabiliyoruz önümüzdeki ebeveyn setini aşarak, “müzik birbirimizi dinlemeyi öğrenmek içindir” diyerek çocuklara dokunabilmeyi… İşte onu zamana bıraktık. Yorulmadan çalışmayı da hedef edindik.
Sevgili dostlar; bugün sözüm meclisten dışarı. Bir kusurum olduysa affola… Sevgi, barış sizinle olsun… Sanatla kalın.
